ETİKETLERİNİ TANI

Ben bir psikolog değilim, psikiyatr değilim. Bu konuda bir eğitimim yok ama 2020 yılında 21 yaşında olan, anaokuluna ve ilkokulun ilk iki sınıfına Suudi Arabistan’da gitmiş, daha sona Türkiye’de hayatına devam etmiş, Gezi direnişine şahit olmuş, kadınların farklı ülkelerde benzer kaderler yaşadığını fark etmiş, erkeklerin toplumsal konumlarının pek değişmediğini gözlemlemiş, ön yargının zehirli olduğunu tecrübe etmiş, henüz anlatmaya hazır olmadığı birçok şey yaşamış, kardeşi olmayan ama kardeşten öte sevdikleri olan, bir kedisi olan, her taşın altına elini sokmaya bayılan, hayatı boyunca kafası karışık dolaşmış bir diş hekimliği öğrencisiyim.

Ben, kendimi tanıdığıma inanıyorum ve bunun için çok çaba sarf ediyorum. Her gün kendimle ilgili yeni şeyler öğreniyorum. Değişiyorum çünkü her şey ve herkes gibi, gelişiyorum.

Bu yazıyı öğütler vermek, yol göstermek için yazmıyorum. Haddim de değil zaten bu. Dediğim gibi, bu konuda bir eğitimim yok. Bu yazıyı, kendi yolculuğumu bir de kağıt üstünde görmek için yazıyorum. Bu yolculukta başkasının da işe yarayacak düşüncelerim, davranışlarım olduysa ne mutlu.

Kendimi bildim bileli kafam karışıktır. Yine de kafamdaki düşüncelerle barışalı çok oldu, içerideki sesler beni rahatsız etmiyor. Barışçıl bir meclis gibi, tartışarak bir sonuca varmaya çalışıyorlar.

Bu tartışmaların neyle başladığını hatırlamaya çalışıyorum. Karar vermeye çalıştığımı hatırladığım en eski şey annemin o gün giyinmem için yatağıma serdiği kıyafetleri giyip giymeyeceğim konusu. Muhtemelen 5-6 yaşlarındayım, misafirliğe gidecektik ve arkadaşlarım da orada olacaklardı. Yatağımda duran kıyafetleri beğenmemiştim. Bu durumu birkaç defa yaşadım, annemin seçtiği kıyafetleri hiç sevmediğim halde giymek zorunda kalma durumunu. Sonra bir şey fark ettim. Bu durumu her yaşadığımda evden çıkarken arkadaşlarımın bana güleceğini ve benimle oynamak istemeyeceklerini düşünüyordum. Böyle düşünerek gittiğim her misafirliğin sonunda eve dönme zamanı geldiğindeyse arkadaşlarımla oyunumuz çok eğlenceli gittiği için ayrılmak istemiyordum oradan. Başka bir gün annem yine yatağıma hiç hoşuma gitmeyen bir tulum ve rengarenk çorapları serdiğinde ne kadar komik görüneceğimi düşündükten hemen sonra “Oraya vardığım anda kıyafetlerimi unutacağım ve oyuna başlayacağız zaten.” diye düşünerek giyindim. Öyle de oldu. Benim kıyafetlerim, arkadaşlarımın bana bakınca gördüğü şeyi değiştirmiyordu. Onlar eğlenceli ya da idare eder bir oyun arkadaşı görüyorlardı.

Şimdi bu olayı hatırlayınca şunu fark ettim: nasıl göründüğümün, nasıl giyindiğimin, kaç kilo olduğumun, makyajımın güzel olmasının ya da olmamasının önemi o kadar az ki! Hiç önemi olmadığını söyleyemiyorum çünkü ilk izlenimin etkisini görmezden gelemem ama bir

ini tanıdıktan sonra ne giydiğini önemsemiyorsunuz ve dış görünüşünün bıraktığı etkinin yerini beraber edindiğiniz tecrübeler, konuşulan konular ve sarf edilen sözler alıyor.

Sizi sevenler sizin nasıl göründüğünüzü önemsemiyor çünkü siz kabuğunuzun ötesinde varsınız. Siz belki motive edici bir dost, başarılı bir meslektaş, eğlenceli bir partnersiniz; belki sabırlı, belki konuşkan, belki miskin, belki azimli bir arkadaş, belki de sadece iyi bir dinleyicisiniz. Hepimize yapıştırılan birtakım sıfatlar var. Etiketleniyoruz insanlar tarafından. Bu, insanların hayatlar

ındaki rolümüzü gösteriyor sadece. Ama bunların hiçbiri bizim gerçek kişiliğimizin tam bir yansıması değil. Kendi etiketimizi kendimiz koyuyoruz eninde sonunda. Yani beni en iyi, benim yanımdan hiç ayrılmayan “ben” tanırım.

Sonuçta bireyin dışarıdan algılanan yönleri ve sadece kendi bilebileceği düşünce ve hisleriyle bir bütün olduğuna inanıyorum. Bunun yanında şunun da farkındayım: benim bir kişiliğim var, bir benliğim var ve insanların dışarıdan bana yakıştırdığı olumlu ya da olumsuz etiketler benim özümle bütün bir uyum içinde olmayabilir. Ben bu etiketleri üstlenmek ya da benimsemek zorunda değilim.